اعتیاد کودک به بازی های رایانه ای اخیرا به عنوان نوعی اختلال شناخته شده است. در سال ۱۳۹۷، سازمان بهداشت جهانی (WHO) اختلال بازی را در رده بندی بین المللی بیماری ها طبقه بندی کرد؛ لیستی از بیماری ها و شرایط پزشکی و بهداشت حرفه ای که شاملِ مرحله تشخیص تا طرح درمان است. با توجه به لیست سازمان بهداشت جهانی، افراد مبتلا به اختلال بازی با کنترل زمان بازی های دیجیتالی یا بازی های ویدئویی، مشکل دارند، همچنین بازی های بیشتری را انجام داده که بر فعالیت های دیگر آن ها تاثیر می گذارد و اثرات منفی در رفتار آنان دارد.

سازمان بهداشت جهانی تصمیم به طبقه بندی شرایط پس از بررسی و تحقیق و مشاوره با متخصصان گرفته است و این سازمان ادعا می کند که این طبقه بندی باعث افزایش تمرکز بر اختلال بازی و پیشگیری و درمان آن می شود.

اختلال بازی دارای شباهتی با اختلال بازی در اینترنت

اختلال بازی دارای شباهتی با اختلال بازی در اینترنت (IGD) است. انجمن روانپزشکی آمریکا در حال حاضر اختلال بازی در اینترنت را به عنوان اختلال رسمی تشخیص نمی دهد.

در این مقاله، ما بحث در مورد علائم و نشانه های کودک معتاد به بازی دیجیتالی پرداخته ایم.

علائم و نشانه های اعتیاد به بازی

شخص معتاد به بازی دارای یک کنترل کننده است. برخی از محققان معتقدند که تشخیص اختلال بازی در کودکان خاص ممکن است نادرست باشد.

با توجه به تعریف سازمان بهداشت جهانی، یک فرد مبتلا به اختلال بازی شناخته خواهد شد که ویژگی های زیر را برای حداقل ۱۲ ماه داشته باشد:

  • فاقد کنترل عادات بازی خود
  • اولویت دادن به بازی بیش از سایر منافع و فعالیت ها
  • ادامه بازی با وجود عواقب منفی آن

برای تشخیص این رفتارها تاثیر زیادی بر زندگی خانوادگی، اجتماعی، شخصی، کار و تحصیلات او دارد. طبق برخی تحقیقات ، اعتیاد به بازی ممکن است با سایر اختلالات خلقی، اختلالات اضطراب، افسردگی و فشار مرتبط باشد. بخاطر بازی کردن به مدت طولانی این افراد از لحاظ فیزیکی غیر فعال هستند، در نتیجه ممکن است خطر ابتلا به چاقی، مشکلات خواب و سایر مسائل مربوط به سلامت در آن ها افزایش یابد.

کودک معتاد به بازی دیجیتالی

سازمان بهداشت جهانی اختلال بازی را به عنوان اختلال به دلیل رفتار اعتیاد آور در لیست این سازمان ذکر کرده است. اعتیاد به بازی به طرق مختلف به نوع دیگری از اعتیاد بستگی دارد. افراد مبتلا به اختلال اغلب ساعت های زیادی خد را با بازی سرگرم می کنند، دلبستگی و احساسی قوی به این رفتار دارند و در نتیجه ممکن است ارتباطات اجتماعی کمتری داشته باشند.

همانند سایر اعتیاد، اختلال بازی می تواند تاثیر منفی روی زندگی خانوادگی، روابط و کار و تحصیل داشته باشد. این ممکن است باعث تحریک شدن افرادی شود که از بازی انتقاد می کنند یا ممکن است احساس گناه کنند.

تشخیص

اگر چه طبقه بندی سازمان بهداشت جهانی رفتارهایی را که ممکن است منجر به تشخیص اختلال در بازی شود، تعیین می کند، اما هنوز مشخص نیست که چگونه متخصصان پزشکی این رفتارها را ارزیابی می کنند.

کارشناسان احتمالا نیاز به تست های تشخیصی مانند پرسشنامه ها و مصاحبه های ساختاری دارند تا تعیین کنند که آیا اختلال بازی در فرد وجود دارد یا خیر. آن ها ممکن است یک معیار استاندارد برای تشخیص کودک معتاد به بازی کامپیوتر و بازی های ویدئویی (چیزی شبیه به مقیاس اختلالات بازی اینترنت) را استفاده کنند. راه مناسب تر این است که والدین احساس کنند، نشانه های گفته شده در مورد اعتیاد، در کودکشان وجود دارد.

انواع مشاوره

انواع مشاوره

درمان اختلال بازی

اختلال بازی یک طبقه بندی جدید است، بنابراین هنوز هیچ برنامه درمان روشنی وجود ندارد. با این حال، احتمال دارد که درمان های رفتارهای اعتیاد آورِ دیگر مانند اعتیاد به قمار نیز برای اختلال بازی مناسب باشد. درمان قمار اجباری ممکن است شامل درمان، دارو و یا تشکیل گروه های خودمانی (دور هم جمع می شوند و اعتراف می کنند) باشد.    بر اساس یک مطالعه در سال ۲۰۱۷ در مورد درمان کودک معتاد به بازی ممکن است ترکیب چندین نوع درمان مفید باشد.

درمان اختلال بازی

در این پژوهش محققان از روش های زیر استفاده کردند:

آموزش روانی

این شامل آموزش فرد در مورد رفتارهای بازی و اثرات آن بر سلامت روان است.

درمان به طور معمول

ممکن است درمان اعتیاد به تناسب اختلال بازی مطابقت داشته باشد. درمان با تمرکز بر کمک به فرد برای کنترل گرایش، مقابله با افکار غیر منطقی و یادگیری مهارت های مقابله ای و تکنیک های حل مسئله صورت می گیرد.

درون فردی

این درمان به مردم کمک می کند تا هویت خود را کشف کنند، اعتماد به نفس را بالا ببرند و هوش احساسی خود را افزایش دهند.

فردی

در طی این درمان، فرد با استفاده از مهارت های ارتباطی با دیگران تعامل برقرار خواهد کرد.

مداخله خانواده

اگر اختلال بازی اثر منفی بر روابط با دیگران داشته باشد، اعضای خانواده ممکن است نیاز به مشارکت در برخی از جنبه های درمان داشته باشند.

توسعه یک شیوه زندگی جدید

برای جلوگیری از بازی بیش از حد، مردم باید مهارت ها و توانایی های خود را بررسی کنند، اهداف خود را تعیین کنند و فعالیت های غیر از بازی که از آن ها لذت می برند را پیدا کنند.

این فقط یک مدل درمان پیشنهاد شده است. احتمال دارد که محققانِ دیگر، درمان های جایگزین برای کودکان معتاد به بازی کامپیوتری و دیجیتالی را پیشنهاد کنند.

هرگونه شرایط مشترک، مانند اضطراب و افسردگی، ممکن است نیاز به درمان داشته باشد.

منبع : sppm.ir