ترس از محیط باز/ تشخیص تا درمان فوبیای گیر افتادن در جمعیت

درمان

ترس از به دام افتادن در محیط باز معمولا با ترکیبی از دارو و روان درمانی درمان می شود. درمان برای اکثر افراد مبتلا به ترس از به دام افتادن در محیط باز موثر است، اما اگر افراد کمک اولیه را دریافت نکنند، ممکن است درمان نشوند.

داروی ترس از محیط باز

متخصصان بهداشت و درمان می توانند یک یا هر دو نوع داروهای زیر را تجویز کنند.

مهار کننده های بازجذب سروتونین انتخابی (SSRIs) نوعی از داروهای ضد افسردگی هستند که می توانند برای درمان تجویز شوند. انواع داروهای ضد افسردگی نیز ممکن است تجویز شوند، اما عوارض جانبی ممکن است بیشتر باشد.

داروهای ضد اضطرابی که به عنوان بنزودیازپین شناخته می شوند، آرام بخش هستند و می توانند علائم اضطراب را در کوتاه مدت از بین ببرند. بنزودیازپین ها می توانند اعتیادآور باشند. داروهای ضد افسردگی در شروع با دوز بالاتری تجویز شده و دوز مصرفی به آرامی کاهش می یابند.

شروع و پایان دوره مصرف ضد افسردگی بعضی اوقات می تواند منجر به عوارض جانبی شبیه به حمله هراس شود و از این رو لازم است که زیر نظر پزشک این کار صورت گیرد تا احتمال آسیب را به حداقل برسد.

روان درمانی فوبیای گیر افتادن در محیط باز

ترس از به دام افتادن در محیط باز اغلب با روان درمانی درمان می شود. روان درمانی شامل کار با یک درمانگر برای کاهش علائم اضطراب است تا شخص احساس امنیت و تواناتر شدن را داشته باشد.

درمان شناختی- رفتاری ( CBT ) به تغییر افکاری که این بیماری را ایجاد می کند، تمرکز می کند. فرد در طول درمان موارد زیر را متوجه شده و یاد می گیرد:

• بعید است که این ترس درست و واقعی باشد
• علائم را می توان تا زمانی که درمان را ادامه دارد، کنترل کرده و این اضطراب در طول زمان کاهش می یابد
• فرد یاد می گیرد که چگونه با علائم این اختلال مواجه شده و آن ها را کنترل کند.
• فرد یاد می گیرد که عومال تحریک کننده در موقعیت های استرس زا را کنترل کند.
• همچنین با کمک درمان گر خود، افکاری را که باعث ایجاد این اختلال شده را شناسایی کرده و با افکار درست جایگزین می کند.
• روش های مدیریت استرس را نیز یاد می گیرد.

درمانگر، ممکن است درمان اولیه را بدون نیاز به حضور بیمار در دفتر درمانگر و از طریق تلفن یا درمان آنلاین، بازدیدهای خانگی یا برگزاری جلسات درمان در مکان هایی که بیمار در آن جا حس امنیت می کند، ارائه دهد.

همچنین حمایت خانواده نشان دادن درک و کمک به فرد، می تواند در تسریع روند بهبودی و درمان فرد بسیار کمک کننده باشد.

راهنمایی های خودآموز برای مدیریت علائم

روش های مراقبتی که می تواند بسیار کمک کند،شامل:

• پایبندی به برنامه درمان توصیه شده
• یادگیری نحوه استراحت و حفظ آرامش
• تلاش برای مواجهه با موقعیت های ترسناک، زیرا این امر می تواند آنها را کمتر ترسناک کند.
• اجتناب از داروهای الکلی.
• فعالیت بدنی، رژیم غذایی متعادل و خواب کافی داشته باشید.

علائم ترس از گیر افتادن در محیط باز

ترس از به دام افتادن در محیط می تواند به ترس از فضاهای باز، فضاهای شلوغ و یا فضاهای کوچک منجر شود.

ترس از به دام افتادن در محیط می تواند به عنوان ترکیبی از ترس، احساسات و علائم فیزیکی منجر شود.

یک فرد مبتلا به آگورافوبیا معمولا از موقعیت های زیر دچار ترس می شود:

• صرف وقت به تنهایی
• بودن در مکان های شلوغ، فضاهای باز یا فضاهای کوچک
• احساس خجالت زیاد
• از دست دادن کنترل در یک مکان عمومی
• خیره شدن دیگران به فرد
• از دست دادن سلامتی
• مرگ، و یا اینکه یک حمله ترسناک تهدید کننده زندگی است

ترس اصلی افراد مبتلا به آگروفوبیا این است که در وضعیتی قرار گیرند که در صورت تهدید شدن، کمک یا فرار امکان پذیر نخواهد بود.

احساسات دیگر ناشی از ترس از محیط باز

به غیر از ترس، فرد مبتلا به آگروفوبیا ممکن است احساسات زیر را تجربه کند:

• جدایی از دیگران
• بی نظمی
• تحریک
• از دست دادن کنترل
• احساس این که بدنش واقعی نیست
• احساس این که محیط  واقعی نیست
• بعضی از افراد بیش از حد وابسته به دیگران هستند و وابستگی برای مدت طولانی باقی می مانند.
• علائم فیزیکی

علائم فیزیکی ترس از محیط باز

علائم فیزیکی نیز ممکن است رخ دهد، مانند:

• درد قفسه سینه یا ناراحتی
• سرگیجه
• تپش قلب
• تنگی نفس
• تعریق
• لرزش
• ناراحتی معده، تهوع و اسهال
• سوزش و لرز
• خفگی

افرادی که در معرض حملات هراس هستند ممکن است تغییری در نحوه رفتار و عملکرد در خانه، مدرسه یا محل کار داشته باشند. ممکن است سعی کنند از قرار گرفتن در شرایطی که باعث حملات بیشتر می شوند، اجتناب کنند. آن ها ممکن است غمگین یا افسرده شوند و ممکن است به خودکشی فکر کنند.برخی ممکن است از مواد مخدر و الکل استفاده کنند.

مطالعات اخیر در سوئیس نشان داد که سطح کمی از این اختلال در طول زمان در می تواند افزایش یافته که این بیان گر این است که افراد مبتلا به این بیماری ممکن است خطر بالاتری در ابتلا به آترواسکلروز و بیماری قلبی عروقی داشته باشند .