مادر عصبانی | مادر عصبی چه جور الگویی برای فرزندش می شود

الگوهای ذهنی مادر عصبانی

والدین گاهی اوقات به خاطر ناآگاهی و نداشتن مهارت های برخورد با کودکان، الگوهای ذهنی اشتباهی در ذهنشان وجود دارد که آن ها را پرورش می دهند و بر اساس همان الگوهای ایجاد شده با کودکشان رفتار می کنند،  مادران عصبانی گمان می کنند که در هنگام رو به رو شدن با رفتارهای ناخوشایند کودکان حق دارند که با آن ها عصبی شوند به عنوان مثال می گویند فرزندشان آینه را شکسته است و آن ها حق دارند که سر او داد بزنند.

مادرانی که عصبانی هستند در اکثر موارد تلاش هایشان را بی نتیجه می بینند و به همین دلیل همیشه ناراضی هستند و خسته به نظر می رسند به عنوان مثال به فرزندشان می گویند.” من همیشه در حال مرتب کردن و اتو کردن لباس ها هستم اما تو همیشه لباس های مدرسه ات را چروک می کنی. ” مورد دیگری که مادران عصبانی گمان می کنند که با عصبانی شدن و فریاد زدن زودتر به نتیجه دلخواه خود می رسند به عنوان مثال آن ها گمان می کنند تا سر فرزندشان داد نزنند و یا عصبانی نشوند او اسباب بازی هایش را جمع نمی کند.

پیشنهاد مشاور: به داماد محبوب مادر زنتان تبدیل شوید

اصلاح الگوهای ذهنی مادر عصبانی

برای این که باورهای ذهنی اشتباه خود را اصلاح کنید راهکارهای بسیاری وجود دارد و هر مادری که دلش می خواهد فرزند سالمی پرورش دهد توصیه می شود این راهکارها را مورد مطالعه قرار دهد.

1. آرامش خود را حفظ کنید

مادرها همانطور که خودشان معتقد هستند، وقتی مسئله ای را برای کودکشان توضیح داده اند و چند بار آن را تکرار کرده اند و خطرات آن کار را برای کودک بیان نموده اند اما باز هم کودک کار خودش را انجام می دهد و در این حالت مادر حق دارد عصبانی شود اما حق داشتن به این معنی نیست که باید کنترل خود را از دست بدهند و فریاد بزنند در این شرایط به جای عصبانی شدن باید آرامش خود را حفظ کنید و به کودکتان بگویید کارش درست نبوده است و باعث ناراحتی شما شده است.

پس از آن تنبیهی متناسب با آن کار مانند ممنوع کردن دیدن تلویزیون برای مدت کوتاه در نظر بگیرید و توجه داشته باشید که کودکان از حرف های شما کمتر از رفتارتان تاثیر می پذیرند در مواقعی که می توانستید سرش داد بزنید آرامش خود را حفظ کرده اید، کودک یاد می گیرد که به حرف های شما گوش دهد، به هر حال با عصبانیت هیچ چیز عوض  نمی شود.

2. مادر عصبانی به کودک یاد بدهید

در اغلب جوامع و خانواده ها، قسمت عمده ای از وظیفه تربیت فرزندان، نگهداری از آن ها و مراقبت از وضعیت خوراک، پوشاک و سلامتی شان برای عهده مادران می باشد در ایران این وظیفه سنگین به عهده مادر است زیرا پدران درگیر کارهای بیرون از خانه هستند و در منزل حضور ندارند و مسلما این وظیفه برای مادر به تنهایی سنگین می باشد و طبیعی است که زود خسته، زودرنج و عصبانی شود اما در این مواقع مادران باید به دو نکته توجه کنند تا راحت تر بتوانند به وظایفشان عمل نمایند.

همه کودکان به خاطر اقتضای سنی که دارند تمایل به ریخت و پاش می باشند و مرتب کردن و تمیز کردن را یاد ندارند برای این که این مسائل را یاد بگیرند باید بارها و بارها با حفظ آرامش و مهربانی نظم و ترتیب را به آن ها یاد بدهید و برای آن ها از فواید مرتب کردن بگویید.

در مرتب کردن اتاق به آن ها کمک کنید و به آن ها اجازه بدهید به شما کمک کنند و خودشان هم مشارکت داشته باشند، با فریاد زدن و عصبانی شدن کودکان نظم و ترتیب را یاد نمی گیرند بلکه باعث عصبانی شدن باعث می شود که حال خودتان نیز بد شود.

3. عصبانی شدن بهترین راه نیست

با داد زدن و عصبانی شدن شما کودک ممکن است از صدای شما بترسند و در لحظه به حرف هایتان گوش دهند اما این روش مطمئن ترین و بهترین کار نمی باشد و تنها در کوتاه مدت نتیجه می دهد و در طولانی مدت بر روی روان شما و فرزندتان اثر می گذارد، آن را فرسوده می کند و هم چنین به روابط مادر و فرزندی تان صدمات بسیاری وارد می کند.

مادرانی که عصبانی هستند فرزندان عصبانی پرورش می دهند و به مرور باعث می شوند که کودکانشان هر رفتاری را با رفتار عصبانی تر پاسخ دهند.

” اعصابم داغونه ” از نظرروانشناسی نشانه ی چه مشکلی است؟

4. مادر عصبانی کودک را درک کنید

در لحظه ای عصبانی شدید و خشم به سراغتان آمد باید فکر کنید که کودکتان با وجود کار اشتباه همچنان قسمت مهمی از زندگی تان می باشد و باید در اینن شرایط به سن و روحیاتش توجه کنید و با توجه به روحیات و سنش رفتار نمایید.

زمانی که تصمیم به بچه دار شدن گرفتید در واقع برای تمام زندگی تان شریک آورده اید و کودکتان مهمان ناخوانده شما نمی باشد که زندگی تان را بهم ریخته باشد بلکه باید با او محترمانه و مانند یک شریک رفتار نمایید و به او مهر و محبت بورزید.

هم چنین باید توجه داشته باشید که کودک ناپخته است و متناسب با درک و فهم کودکانه خود رفتار می کند شما که بالغ هستید باید سعی کنید که او را درک کرده و متناسب با سنش با او برخورد نمایید، در صورتی که شخصیت پرخاشگری دارید و نمی توانید خشم خود را کنترل کنید در این حالت بهتر است از مشاوره روانشناسی کمک بگیرید تا در این خصوص شما را راهنمایی کند.