درمان فوبیای اجتماعی ، گوشه گیری ، انزوای اجتماعی

علت فوبیای اجتماعی چیست؟

از جمله دلایلی که روانشناسان و متخصصان به عنوان علت احتمالی فوبیای اجتماعی ذکر نموده اند می توان به موارد زیر اشاره نمود:

ویژگی های شخصیتی و تجربه های دوران کودکی

مثلا کودکان کم رو و خجالتی که معمولا گوشه گیر، ساکت و منزوی هستند به احتمال بیشتری در بزرگسالی دچار فوبیای اجتماعی می شوند.

اما علاوه بر خصوصیات شخصتی فوق، چون فوبیای اجتماعی در مقایسه با سایر اختلالات اضطرابی در سن پایین تری ظاهر می شود، سبک فرزندپروری و نوع برخورد والدین در احتمال ایجاد این اختلال تاثیر بسزایی دارد.

به عنوان مثال، تحقیقات نشان داده است که کودکان مبتلا به فوبیای اجتماعی دارای والدینی با کنترل گری بسیار بالا و مهربانی کم تر هستند.

همچنین والدین این کودکان به احتمال بیشتری از خجالت زده کردن فرزندن خود جلوی دیگران به عنوان یک روش تربیتی و تنبیه استفاده می کنند.

بنابراین تجربه ی تحقیر شدن در کودکی را می توان در گذشته این افراد به نسبت جمعیت عادی بیشتر مشاهده نمود.

معمولا والدین این کودکان نمی توانند الگوی خوبی از رفتار شجاعانه و مقبول برای فرزند شان باشند و خود آن ها نیز از اضطراب رنج برده و نسبت به حفظ ظاهر جلوی دیگران بسیار حساس هستند.

بنابراین یادگیری نیز نقش مهمی در احتمال فوبیای اجتماعی دارد.

دنیای یک فرد مبتلا به فوبیای اجتماعی چه رنگی است؟

ذهنیت و دنیای درونی افراد مبتلا به فوبیای اجتماعی نقش بسزایی در ایجاد و ادامه یافتن این اختلال دارد.

معمولا این افراد در مورد رخداد های اجتماعی پیش بینی های بسیار منفی در ذهن خود دارند که باعث اجتناب آن ها از موقعیت اجتماعی می شود.

همچنین در موقعیت های اجتماعی، در تعامل ها، صحبت کردن یا سخنرانی جلوی جمع معمولا ارزیابی که از عملکرد و برخورد خود دارند بسیار منفی و ناشیانه است.

مثلا ممکن است بعد از اجرای تئاتر، سخنرانی، یا حتی رقصیدن جلوی جمع، علارغم اینکه دیگران نظر و فیدبک مثبتی در مورد عملکردشان به آن ها ارائه می دهند، باز هم از عملکرد خود ارزیابی منفی داشته باشند.

ویژگی دیگر افراد مبتلا به فوبیای اجتماعی تمرکز وتوجه زیاد از حد روی خود و ارزیابی خود است.

آن ها دائم نگران نشان دادن چهره مطلوب از خود هستند و فکر می کنند که همان قدر که آن ها از درون مضطرب هستند، در ظاهر نیز مضطرب نشان خواهند داد.

این نگرانی دائمی، عیب گیری و خود انتقادی باعث می شود که در موقعیت های اجتماعی تمرکز کمتری روی موضوع اصلی ( مثلا سخنرانی، رقصیدن و…) داشته باشند، دچار حواس پرتی شوند و در نتیجه عملکرد مطلوبی از خود به نمایش نگذراند.