اختلال بیش فعالی و کم توجهی (ADHD)، شرایطی است که با عدم توجه، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود.

بیش فعالی بیشتر در جوانان تشخیص داده می شود. تخمین زده می شود ۹٪ کودکان بین سن ۳ تا ۱۷ ساله مبتلا به بیش فعالی هستند.

در حالی که بیش فعالی معمولا در دوران کودکی تشخیص داده می شود، نه تنها کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد که برآورد شده ۴٪ از بزرگسالان نیز، بیش فعالی دارند.

اکثر افراد مبتلا به بیش فعالی  با درمان، می توانند در مدرسه، کار و زندگی موفق باشند. محققان از ابزارهای جدیدی مانند تصویربرداری مغز استفاده می کنند تا شرایط بهتری را بدست آورند و روش های موثرتری برای درمان و پیشگیری از بیش فعالی پیدا کنند.

بیش فعالی چیست و علائم آن

در حالی که برخی رفتارهای مرتبط با بیش فعالی طبیعی هستند، فرد مبتلا به بیش فعالی مشکل کنترل این رفتارها را دارد و آنها را بیشتر از ۶ ماه نشان می دهد.

در ادامه فرق بی توجهی و اختلال بیش فعالی با هم مقایسه شده است.

نشانه های بی توجهی

نشانه های بی توجهی عبارتند از:

• پرش از فعالیتی به فعالیت دیگر.
• عدم تمرکز یا عدم تکمیل کردن یک کار یا فعالیت.
• گم کردن چیزهایی مانند تجهیزات مدرسه یا اسباب بازی ها.
• عدم گوش دادن یا توجه کردن به صحبت کردن.
• فریاد زدن یا سرگردان بودن همراه با فقدان انگیزه.
• پردازش اطلاعات در فرد، دشوار است.
• ناتوانی برای پیروی از دستورالعمل ها

علائم بیش فعالی

علائم بیش فعالی عبارتند از:

• فریاد زدن و تکان دادن خود، مشکل داشتن در یک جا به طور ثابت نشستن.
• صحبت کردن بدون توقف
• لمس کردن یا بازی کردن با همه چیز
• دشواری در انجام دادن فعالیت ها به صورت آرام.
• علائم تکانشی عبارتند از:
• بی تابی.
• بدون توجه به عواقب کارها، دست به فعالیت زدن.
• ناتوانی در نشستن در صف و یا نوبت.
• قطع کردن صحبت دیگران.