مشاوره فردی – مشاوره رایگان + درمان رایگان

سلام من ترم اول دانشگاه هستم و معماری میخونم یه مدتیه که اصلا نمیتونم درس بخونم و بخاطر کرونا توقع داشتم امتحانات عقب بیفتن اما یهو به ما گفتن که زودتر شروع میشه من یهو احساس کردم کلی کار ریخته سرم و نمیتونم به هیچکدوم برسم
خیلی تنبل شدم انگار با اینکه میدونم کلی درس عقب افتاده دارم که باید واس امتحان آماده کنم اما بازم کاری انجام نمیدم هر بار برنامه ریزی میکنم که درس بخونم اما عمل نمیکنم شبا ساعت ۵ و ۶ صبح میخوابم و ساعت ۳ و۴ بعد از ظهر بیدار میشم و حدود ۲ ساعت توی رختخواب میمونم و نمیتونم بلند شم به کارام برسم هر کار میکنم نمیتونم برنانه ریزی داشته باشم و اصلا اراده قوی ندارم حتی دفتر برنامه ریزی خیلی قشنگی درست کردم توی نُت گوشی برنامه‌ریزی کردم اما روز بعد به هیچکدوم عمل نمیکنم و همش استرس درسارو دارم اما کاری نمیکنم اعصابم از خودم خورد شده که انقدر بی اراده شدم اما واقعا نمیدونم چیکار کنم کل کاری که توی روز انجام میدم کتاب خوندنه و اونم کتابای متفرقه از درس
هم کلی استرس دارم و ناراحتم هم هیچکاری نمیکنم لطفا کمک کنید خیلی زندگیم بهم ریخته و موقع امتحانا حتما دچار مشکل میشم 🤦🏼‍♀️

سلام توروخدا راهنماییم کنین خیلی سردرگمم
۱۹ سالمه و پشت کنکوریم،تا حالا دو دوره ی حدودا شیش ماهه افسردگی شدید گرفتم،چندین بارم تصمیم به خودکشی ک تو موقعیت ها ی زندگیم مخصوصا درسی خیلی تاثیر گذاشتو نمیتونم درس بخونم و به وضعیت سابق برگردم، درحال حاضر افسردگیم کمرنگ تره ولی ی عالمه مشکلو ضعف های شخصیتی دارم اعتماد به نفسم خیلی ضعیفه و به شدت خجالتیم فاکتور های اصلیه موفقیتو مثل اراده اصلا ندارم،بسیار زیاد کامل گرا هستم و هزاران مشکل ریزو درشت ک مهم تریناشو اینجا گفتم
درحالی ک قبلا وضعیتم خیلی بهتر بود و حتی بعضی از این مشکلاتو نداشتم، تصمیم گرفتم تو دانشگاه رشته ی روانشناسیو بخونم تا کم کمش حداقل بتونم خودمو درست کنمو رو خودم تاثیر داشته باشه چون مطمئنم اینجوری اگ بخوام ادامه بدم وضعیتم نه تنها اینک بهتر نمیشه بلکه روز به روزم بدتر میشه
اطرافیانم بهم میگن اینکه واس ضعف ها و درمان خودم رشته ی روانشناسیو بخونم اشتباه محضه
به نطر شما تصمیمم درسته یا بد؟کارسازه یا اینک ن ممکنه بیشتر تو دردسر بیوفتم؟؟؟؟

سلام وقت بخیر یک خانم ۲۶ ساله هستم متاهل راستش مشکل زیاد دارم اما یکی از مشکلاتم بیشتر پیش میاد اینه که وقتی با دوستامون تو جمع هستیم نمیدونم چرا منو ادم حساب نمیکنن ؟ مثلا راجع به یه چیزی نظر میخان همه نظر میدن منم نظرمو میگم اما بعدش پشیمون میشم چون اصلا انگار نظر منو نشنیدن یا حتی جایی میخان برن و کاری میخان بکنن به همه پیشنهاد میدن جلوی چشمم ولی به من نمیگن تو هم بیا من خودم خودمو کوچیک میکنم میگم منم میام منم هستم اونم نه یکبار چندبار میگم که یادشون باشه منم هسنم . حتی بعضی وقتا بعضیاشون میان درد دل میکنن از حرص خوردنشون راجع به مدل لباسی که شوهرشون نمیپسنده میگن یا چیزای پیش پا افتاده ولی من میرم درد دل کنم و از یه مشکل اساسی مثل خرید خونه حرص میخورم همشون بهم حمله میکنن میگن این مشکل تو مشکل نیستش که بخای بگی همه ازین مشکلا دارن در حالیکه خودشون خونه های بزرگ دارن . ولی مدل لباس یا نمیدونم مهمونی که شوهرشون دوست نداره اینا مشکله که خودشون حق دارن بگن و حرص بخورن و بقیه هم دلداری میدن ولی من بدبخت هر حرفی میزنم کسی یا اصلا محل نمیذارن یا حمله میکنن بهم میگن اینا حرف نیست که میزنی . حتی گاهی وسط حرفم قطع میکنن همه باهم راجع به یه چیز دیگه میحرفن بخدا خیلی دلم شکسته دیگه نمیدونم چیکار کنم بخاطر شوهرم چون باشوهراشون دوست صمیمی هست نمیتونم قطع رابطه کنم ولی خیلی شخصیتمو خورد کردن هر دفهه بخدا الان که دارم مینویسم اشک امونم نمیده . تو رو خدا بگید من چی کنم از دست اینا

سلام چرا سوالم قرار نگرفته؟

سلام خدمتتون …من ۵ ماه پیش رابطه مقعدی داشتم بعد در شب همون روز هنگام دفع(که خیلی به خودم فشار آوردم)دو یا سه قطره خون ریزی داشتم
حالا نمیدونم که به پرده بکارتم آسیب وارد شده یا نه؟!
درضمن هیچ دخولی هم صورت نگرفته بود!!!

سلام چطوری میتونم با یه مشاور چت کنم

سلام واقعا واقعا نیاز به کمکتون دارم دختر ۱۷ ساله ای هستم که هر روز با مادرم دعوام میشه سر هر چیز الکی و بی ربطی منم یکم خشن هستم و محکم جوابشو میدم فحش میده جواب میدم همش دوست داره من مقصر باشم و واقعا گاهی من بی تقصیرم اما براش مهم نیست من فقط جیغ میزنم و خودمو به تخت میکوبم خسته شدم به خدا حالم از این زندگی بهم میخوره دیگ ک هر روزش دعواس لطفا کمک کنید

سلام من یک مدتی کلاس رانندگی میرم از همکلاسیم خوشم اومده. ده روزی هست و اینکه من ۲۱ سالمه بچه نیستم دچار احساسات زودگذر بشم. ولی میخام که رفیق برام بمونه نمیدونم ولی دوست دارم رفیق معمولی باشیم. اشتباهش کجاست؟عنوان کردنش از طرف من کار خطایی؟؟
و با ایشون من فقط سلام علیک داشتم. و از من بزرگتر هستن نمیدونم احساسم کارم اشتباهه در صورتی که من تو دانشگاهم ای ناتفاق برام افتاده

باسلام دختری هستم ۲۲ ساله که به علت مشکلات خانوادگی که در سال های کنکورم پیش امد ۵ سال است که کنکور تجربی میدهم و در این ۵ سال فشار سنگینی را تحمل کرده ام و به شدت از طرف خانواده و فامیل سرکوفت میشنوم! در حدی که بعد از جلسه ی کنکور دست چپم از شدت استرس تا ۳ روز سر شده بود!چون وضعیت تحصیلی خیلی خوبی در دبیرستان داشتم راضی نشدم که به جز پیراپزشکی رشته های دیگری را انتخاب کنم چون بازار کار ندارند.مشکلم اینجاس باوجود اینکه میدانم هوش خوبی دارم و درسم برایم خیلی اهمیت دارد و در کل زندگی ام به جز درس خواندن کار دیگری نکرده ام ولی به شدت بی انگیزه شده ام وقتی میخواهم درس بخوانم این مسئله که مجبورم درس بخوانم ازارم میدهد و زندگی را پوچ و بی معنی میدانم چون از کودکی دوست داشتم دانشمند زیست شناسی بشوم و در المپیاد زیست نیز عملکرد خوبی داشته ام ولی زیست شناسی در ایران اصلا بازار کار ندارد و من مجبورم که خودم را متقاعد کنم که برای پیراپزشکی درس بخوانم ولی چون علاقه ی اصلی من این رشته ها نیست انگیزه ای هم برای درس خواندن ندارم من زبان المانی هم میخوانم و برادرم در المان زندگی میکند و به من گفته که در صورتی که مدرک زبان داشته باشم برای مهاجرت من اقدام میکند و گفته که بهتر است پرستاری بخوانم من به پرستاری هم علاقه دارم ولی نه به اندازه ی زیست شناسی! ولی از طرفی اگر زیست بخوانم ونتوانم مهاجرت کنم چندین سال درس خواندن من به هدر میرود حال از نظر شما من باید چکار کنم ؟چگونه انگیزه پیدا کنم که درس بخوانم؟اینکه طبق علاقه ام انتخاب رشته کنم بهتر است یا طبق بازار کار؟چگونه اعتماد به نفس از دست رفته ام را برگردانم؟

سلام من ۱۸ سالمه و۶سال با یه اقایی رابطه داشتم ولی دو ماه به خاطر بعضی از اخلاقاش رابطمون رو تموم کردم ولی متاسفانه هنوز نمیتونم از فکرش بیرون بیام و به خودم امید واهی میدم که بازم باهام تماس بگیره و رابطمون رو درست کنه .البته به خاطر اصراری که داشت بهش گفتم یه مدت باهام در ارتباط نباشیم هر وقت اخلاقاتو درست کردی بازم سراغمو بگیر ولی واقعا میترسم که از روی لج یا غرور نخواد که بازم باهام باشه واز طرفی نمیدونم منو فراموش میکنه یا نه چون من به هیچ عنوان نمیتونم از فکرش بیرون بیام و واقعا اذیت میشوم و از طرفی چون امسال کنکور دارم به هیچ عنوان تمرکز کافی تو درسام نمیتونم بخاطر این مسایل داشته باشم.هر وقت که باهام بدرفتاری میکرد و من قهر میکردم فرداش میومد معذرت خواهی و میگفت میدونم تقصیر خودمه جبران میکنم ولی هربارم کارشو تکرار میکرد منم اگه میخواستم اعتراضی بکنم بازم دعوامون میشد .اصلا بهم توجه نمیکرد و نادیدم میگرفت هرموقع هم میخواستم بخاطر کارش اعتراض کنم هزارتا دلیا میورد که سرم شلوغه تحت فشارم و…همش حس مردسالاری میگرفت که باید حرف حرف من باشه ولی من هر دفعه با دلیل میگفتم که کارش اشتباهه ولی خودش میگفت که من کلا اخلاقم اینه دوس دارم به همه زور بگم منم واقعا نمیتونستم این رفتارشو تحمل کنم چون فرهنگ خانوادم یجوری هست که زن و مرد متقابلا به هم احترام میزارن و زورگفتن تو خونمون نیست .خیلی سر در گم شدم و از طرفی هم چون قبلا سابقه افسردگی داشتم الان باز احساس میکنم دارم افسرده میشم.

سلام خسته نباشید. من پسرم و ٢٠ ساله هستم من از کودکی به جای اینکه به ماشین و تفنگ علاقه داشته باشم به عروسک علاقه داشتم و با خواهرم همیشه خاله بازی میکردم و همیشه هم دوست داشتم نقش خاله رو بازی کنم و ارایش میکردمو لباسای مامانم رو میپوشیدم و علاقه داشتم به این کار . روحیات خیلی لطیفی دارم و خیلی احساساتی ام . بزرگتر که شدم با همکلاسیهام احساس میکردم فرق دارم چون اونا روحیات خشنی داشتن من برعکس اونا خیلی لطیف بودمو خجالتی اروم صحبت میکردم و چون اونا تقریبا به دخترها احساس داشتن اما من چه از لحاظ عاطفی و چه از لحاظ جنسی هیچ حسی به دختر نداشتم. برعکس هم از لحاظ عاطفی هم جنسی به هم جنس خودم داشتم و دارم . همش فکر میکردم بزرگ بشم درست میشم ولی چیزی عوض نشد . الان هم دوست دارم کمی ارایش کنم و موهامو رنگ کنم و دوست دارم به جای اینکه زن بگیرم شوهر کنم دوست دارم شوهر کنم . ولی از پوشش خودم راضی ام یعنی پیراهن و شلوار مردونه میپوشم مشکلی ندارم دوست دارم. ولی خب الان دارم کمی اذیت میشم به خاطر اینکه جسمم با روحیاتم یکی نیست . به هیچ کس هم راجع به این موضوع حرفی نزدم .الان من نمیدونم همجنسگرا هستم یا ترنس !؟ شما میتوانید بگویید به من؟ اگر هرکدام از انها هستم چکار باید انجام دهم تا از این جهنم خلاص بشوم؟ ممنونم از شما لطفا جوابم را بدید قبلا هم پرسیده بودم اما جوابی دریافت نکردم

سلام دانشجوی ترم دومی هستم که بنا به مشکلاتی ترم اول فقط ۱۱ واحد پاس کردم ترم دوم هم با این وضع و شرایط و دیر برگزاری کلاسها هیچی یاد نگرفتم از ۲۰ واحد بازم میخوام ۱۱ رو نگه دارم و ۹ واحد رو امتحان ندم چون وقتی کتاب رو باز میکنم به خوندن چون با پیشنیاز ها باهم برداشتم قادر به خوندنش نیستم به نظر شما تااخر ترم ۴ چجوری میتونم به هم ترمی های خودم برسم و پاس کنم اراده دارم فقط این وسط درگیر ازدواج و خواستگاری…شدم ودر واقع احساساتی شدن که الان دارم چوبشو میخورم از دیروز حال خیلی بدی دارم لطفا کمکم کنید

سلام.
من خانمی هستم ۳۶ ساله مجرد از ۱۴ سالگی به وسواس شستشو مبتلا شدم و همین امر روند زندگی م رو از مسیر عادی خارج کرد از تحصیل جا موندم. بخت بد همون موقع مشکلات مالی عدیده هم بوجود اومد و هزینه های مشاوره هم که خیلی بالا بود با این مشکل ادامه دادم در حالیکه اوج و فرو.د داشت گاهی حیلی شدید میشد الان چند ساله که با تمرین و مبارزه تا حدودی مهارش کردم ( بیرون کاملا عادی رفتار میکنم اما بمحض برگشت به خونه باید برم حموم و اصلا نمیتونم با لباس بیرون بشینم.بطور کلی وسایل بیرون ومنزل رو جدا میکنم هرچی هم که از بیرون بیارم میشورم اول و مثلا اصلا نمی تونم از بیرون نون بخرم)و…
این توضیح رو گفتم تا موردی رو که اذیتم میکنه مطرح کنم. من دو سال پیش تویه شرکت خصوصی کار میکردم. به دلیل همین مشکل .وسواس همیشه تاخیر داشتم چون صبح سرویس رفتنم طول میکشه.مدیر اونجا چندماه تحمل کرد و حالا با خواهشکردن . تیکه انداختن و.. ازم میخواست این قضیه رو حل کنم و فکر میکرد مشکل فقط تنبلی وبینظمیه منه . اینم بگم که دیر اومدن من روی فتار دو سه نفر دیگه م تاثیر گذاشته بود.یه روز من موقع برگشت به خونه گوشیمو اونجا جا گذاشتم اما گفتم فردا صبح قراره برگردم دیگه نرفتم بیارمش. فردا صبح هم با یه ساعت تاخیر رفتم و خب چون گوشی نداشتم اطلاع هم ندادم. وقتی رسیدم اشتباه کردم و چون دیدم مدیره عصبانیه نرفتم توضیح بدم در همون حین گوشیمو برداشتم و روشن کردم که دیدم ایشون پیام داده و همون لحظه دلیور پیام براش میره که فکر میکنه من گوشی رو خاموش کردم که ج اونو ندم. واقعا اون لحظه نمی تونستم بگم اینجا جا مونده بود و الان روشنش کردم چون قاعدتا باور نمیکرد. کوتاه ش کنم. ایشون همه ی ما رو صدا کرد تو اتاقش و بعد از کلی صغرا کبرا که چند ماه این مشکل تاخیر رو داریم و من از هر راهی رفتم درست نشد جریمه ۳ برابری برای تاخیر دیر کرد در نظر میگیرم تا شاید تاثیر کنه. و روردبایستی هم با هم نداریم.
اروم اینا رو گفت اما من داشتم منفجر میشدم راستش رو بخواید علت اصلی ش این بود که ایشون از من ۳ سال کوچیک تر بود و فکر میکردم در حدی نیست با من برخورد کنه. از اون طرف بعد الز خروج از اتاقش همکارای دیگه م خونسرد بودن و یکی شون یک ساعت بعد به شوخی این اقا خندید انگار نه انگار که ازش تهدید شنیده اصلا بهشون برنخورده بود این هم بیشتر کفریی م میکرد که چرا انقدر پرت ن این ها. می دونم مدیر اونجا بود و شاید حس کرده رشته کار از دستش در رفته ولی به لحاظ قانون کار هم خلافه. کارمندرو نخریدن و اجازه جریمه کردن نداره کسی. این رفتارها ریشه تو تفکرات ارباب رعیتی داره. اینم بگم که من به جز مشکل تاخیر کارمند واقعا خوبی بودم که فراترشرح وظایفم کار میکردم و واقعا اونجا نیروی خوبی بودم. من اون روز بعد این برخورد استعفا ندادم چون ایشون قول داده بود یه مدیر مالی استخدام کنه که در کنار کارای خودش به من هم حسابداری یاد بده و این موضوع خیلی برام مهم بود. او.ن روز بعد اون جلسه کذایی وقتی دید خیلی عصبانیم همون روز این قول رو عملی کرد. من یه مدت اونجا موندم تا کار حسابداری رو یاد بگیرم. اما واقعا عذاب کشیدم تو اون مدت دیدن قیافه اون اقا و هم کلام شدن باهاش هر چند فقط به صحبت ضروری محدودش کردم و واقعا اگر حرف غیر ضرور میزد ج نمیدادم شکنجه اور بود. تا اینکه با اون مدیر مالی به اختلاف خورد و وایشون دیگه نیومد من هم بلافاصله منفک شدم.
الان دو سال گذشته دیگه قرار نیست اون فرد رو ببینم اما هنوز دارم با خودم کلنجار میرم گه چرا اون روز بعد اون برخورد نگفتم گور پدر این کلاس و استعفامو ننوشتم بیام بیرون. مشکل م اصلا برخورد اون فرد نیست مشکلم واکنش نا مناسب خودمه که احساس میکنم مثل یک نادون رفتار کردم اینم بگم که ایشون شریکی داشت که مدیر فروش اونجا بود هم سن خودش اون هم یکبار سر فراموش کردن یه کار با من با پرخاش حرف زد نه اینکه داد بزنه ولی تند شد. و من سکوت کردم به دو دلیل یکی اینکه فکر کردم با این کار بیشتر خجالت میشکه. دو اینکه یادگیری حسابداری برام خیلی مهم بود و نمی خواستم بخاطر یه ادم بی اهمیت این فرصت رو از دست بدم.( حتی الان هم که مینویسم یادآوری واکنش از نظر خودم نابجا و نامناسبم اذیتم میکنه) بارها یادم می افته که چرا اون روز به مدیره نگفتم سطح فرهنگیه محیط برام از همه چی مهم تره یا من این جور رفتارارو تحمل نمی کنم و بعدش کیفم رو برنداشتم بیام بیرون. چرا ضعف نشون دادم ؟
قضیه اینکه دو سال از این موضوع گذشته ادم ها بنظرم درجه بندی دارن و اون دو نفر اصلا اهمیت فکر کردن ندارن چون ربطی به من ندارن. دیگه قرار نیست ببینمشون پس چرا نمی تونم این موضوع رو فراموش کنم؟ چرا نمی تونم خودم رو ببخشم بخاطر واکنش ناپخته ای که داشتم؟ خلاصه می دونم که گذشته و فاجعه هم نبوده اما همچنان گه گاه یاد این موضوع می افتم و پر از خشم میشم؟ چرا اینجوری هستم؟ در حالی که تو خیابون از یه راننده رفتار نامناسب می بینم و میگم ولش کن گرفتاره سطح فرهنگیش پایینه و از کنار موضوع رد می شم. واقعیتش اینکه که فکرمیکنم که در مقابل اون راننده واکنش از سر ضعف نداشتماما در مقابل اون دو نفر چرا و با توجه به اینکه اون موقع ۳۴ ساله بودم نباید تا این حد از سر ضعف و ناآگاهی برخورد میکردم پیش خودم میگم من تو اون سن اگر روتین زندگی کرده بودم بچه ۶ -۷ ساله داشتم اما مثل یک بچه ۱۴ ساله عمل کردم.
طولانی شد. ممنون از صبر و حوصله تون . واقعا اذیتم میکنه این افکار ممنون میشم راهنمایی بفرمایید

سلام . من حدود ۱ سال پیش احساس کردم که گویا پسر داییم بهم علاقه داره قبل از این اون پسری بود که به هیچ دختری محل نمیگذاشت و ناگهان رفتارش با من تغییر کرد. با این که سر کار می رفت ولی سعی میکرد که هفته ای یک بار منو ببینه. با دیدن کوچک ترین رفتار بچه ها یاد من می افتاد و از خاطره بچگی ها مون تعریف میکرد ولی مشکل اینجا بود که پدرم از شدت رفتار های اون عاصی شده و بعضی پیگیر شده بودن که منو واقعا میخواد یا نه ولی اون حرفی به میون نمیاورد و میخندید وقتی که ازش در مورد ازدواج پرسیده میشد.من مدتی رو باهاش بنا به توصیه بقیه سرد رفتار کردم و اون هم گویا با دیدن سردی من سرد شد تا اینجا که من جرئت محل دادن بهش رو ندارم چون میترسم که غرورم بر باد بره به هر حال آدم باید واسه کسب بمیره که طرف تب کنه!!! اساسی ترین مشکل ما اینه که خانواده هامون مخالفن و این که من ابتدا بهش حسی نداشتم ولی حالا اسیرم کرده… بعضی ها گفتن اون زیرآبی میره و خیلی زرنگه. … نمیدونم که آیا من اشتباه فکر میکنم یا اینکه نه ولی الان احساس میکنم که خیلی نامحسوس کارش رو انجام میده … اینو هم باید بگم که اون به احتمال زیاداز حس من خبر داره ولی اون هیچ واکنشی نشون نداده و اینکه دیدارش رو باهام خیلی محدود کرده اینو هم باید بگم که خانواده هامون با ارتباط دختر و پسر از سن بلوغ به بعد مخالف هستند …
ببخشید که سرتون رد به درد آوردم اگه میشه یه راهکار مناسبی برای این مشکل بدید در ضمن من ۱۸ سالمه و اون ۲۳ سالشه

سلام،دختری۲۰ساله هستم ک دوساله با پسری تو رابطه هستم….من همیشه آدمی بودم ک وقتی ب کسی وابسته بشم دیگه نمیتونم ازش دل بکنم….نزدیک یکسال فقط خواستم با حرفام بهش ثابت کنم ک خیلی دوسش دارم چون زیاد همو نمیدیدیم ولی خب میفهمیدم ک اون زیاد دوسم نداره و نسبت بهم بی تفاوت بود،حتی وقتایی ک پیش دوستاش بود و بهش زنگ میزدم و انتظار داشتم بگه جانم ولی میگفت بله حتی سر این چیزای کوچیکم ناراحت میشدم ولی هیچوقت نتونستم بهش بگم…بعد از چندوقت چون ایمیلش تو گوشیم بود رفتم تو اینستاش و دیدم ک داره با دخترعموش چت میکنه و دقیقا تموم حرفایی ک ب من میزد و ب اون میگفت و من واقعا شوکه شدم و نمیدونستم باید چیکار کنم….چندساعت گذشت و دلم طاقت نیاورد و بهش گفتم،اولش بهم گفت من همینم اگه میخوای باید همینطوری باهام باشی،بعدش بهم گفت اگه میتونی بمون و عوضم کن بزار عوض شم….خودش ب خودش میگفت لاشی…
یک ماه از اون ماجرا گذشت و وقتی داشت میرفت خدمت،سیمکارتشو داد دست رفیقش و رفیقشم رفت تو تلگرامش و تموم چتامونو خوند و از همه مشکلاتمون خبردار شد و چون میدونست ک اون نسبت ب من بی تفاوته و یجوری از زیر زبون منم حرف کشید،انقد باهام خوب حرف میزد ک تو اون یسال اون باهام اونطوری حرف نزده بود ک همین بی تفاوتیا باعث شد ک من یه مدتی با اون حرف بزنم و حتی یبارم باهاش بیرون رفتم ولی من هیچ وقت تو زندگیم همچین اشتباهی نکرده بودم و واقعا از کارم پشیمون شدم اما هرچقد بهش میگم بخاطر این بود ک نسبت بهم بی اهمیت بودی،میگه تو اگه واقعا دوسم داشتی اینکارو نمیکردی حتی اگه من لاشی ترین بودم….
اون میگه ک من اونموقع دوستت نداشتم ولی بعدش عاشقت شدم،بخاطر تو عوض شدم ک بعدازدواجمون بلایی سر زندگیمون نیاد ولی با این کارت زندگیمو نابود کردی و من هیچوقت دیگه نمیتونم زندگیمو با تو بسازم چون نمیتونم ی عمر با کسی زندگی کنم ک همش فکر اینکه یروزی این اشتباهو کرده عذابم بده…
ولی هنوزم میگه ولت نمیکنم چون خودم عاشقتم و نمیتونم برم…ولی من انقدر ک عاشقشم و وابستشم،حتی فکردن ب این موضوع ک یروزی زندگیشو بایکی دیگه بسازه دیوونم میکنه و همش احساس میکنم یا افسرده شدم یا اینکه دارم میشم و فک میکنم ک خوب نمیشم میشه لطفا کمکم کنین ک باید چیکار کنم؟؟؟از همه چیز خستم،ب همه چیزو هراتفاقی حساس شدم و زود گریم میگیره،حتی از همه آدمای اطرافم زده شدم و بزور باهاشون حرف میزنم….وقتی نمیبینمش دلم تنگ میشه،وقتیم ک میبینمش دلم میخواد زمان بمونه و من بتونم همش کنارش باشم از یطرف خوشحال میشم ک میبینمش از طرفی یهو یادم میاد ک یروزی باید واسه همیشه کنار یکی دیگه زندگی کنه دیوونم میکنه….همش میگم درسته من اشتباه کردم و اشتباهمم خیلی بد بود ولی حس میکنم اگه چندسال بگذره و اونم ک واقعا عاشقمه نمیتونه ولم کنه و بره!!همش میخوام کاری کنم ک یروزی باز بتونیم درباره آیندمون باهم حرف بزنیم ولی نمیدونم میتونم کاری کنم یا ن یا اینکه اصلا باید چیکار کنم توروخدا کمکم کنین لطفا!؟

سلام خسته نباشید فاطمه هستم از مشهد حدود ۲سال هستش با پسری در ارتباطم بخاطر اختلاف مذهبمون خانوادشون با ازدواج مون مخالفن هرابر ک پاپیش میزاره جواب ن میشنوه از خانوادش نمیدونیم دگ چجوری بهشون بگیم ک قبول کنن بیاین خودشم قبول نمیکنه تنها بیاد خواستگاری از طرفیم خانوادش تحت فشار گذاشتن ک باید ازدواج کنی ولی ن با اونی ک میخوای با اونی ک ما میگیم دگ واقعا هردومون داریم نابود میشیم تورو خدا ی راحلی بدین ما بهم برسیم هیچجوره نمیخوایم از هم حدا بشیم پس لطفا پیشنهاد جدایی ندین فقط بگین چجوری راضیشون کنیم ب ازدواجمون

سلام من ۲۵ سالمه با یه اقایی که ۲۳سالشه در ارتباطم قصدمون جدیه فقط مشکلی که هست اینکه این اقا با گذشته من مشکل داره که قبل ایشون با کس دیگه بودم و همش میگه گذشتت اذیتم میکنه…مادر این اقا میدونه که منو میخاد و من هم به خانوادم‌گفتم خانوادم گفتن که اگر که تورو نیخاد باید بیاد و صحبت کنیم من وقتی به این اقا میگم میگه من گذشتت اذیتم میکنه نمیتونم تا درست نشده تصمیم یگیرم‌نمیدونم بهونه میکنه که نیاد صحبت کنه یا واقعا اذیت میشه
و دوشبی هست که خیلی عصبی و پرخاشگر شده بحث میکنه و دعوا ..اما مثلا گاهی وقتا هم‌خیلی مهربونه مثلا امشب دعوا میکنیم فرداش پشیمون میشه و مهربون
خیلی فکرم درگیره اصن نمیدونم جیکار کنم نمیدونم‌جرا اینطور میکنه ممنونم راهنمایی کنید

خب الان من چیکار کنم تا آروم شوم

سلام من با یک نفر داشتم رابطه جنسی برقرار می کردم که یکی از اعضای خانواده‌ام دید و هر روز می ترسم به پدر و مادرم بگوید و از این بد تر دیگه نمی تونم با کسی حرف بزنم اگر هم بزنم با ترس می زنم و از هر پیام و تماس هم که می گیرند می ترسم فقط یه سوال داشتم چطوری این موضوع رو حل کنم و چی کار کنم تا دوباره ابروی رفتم برگرده
باتشکر

سلام خسته نباشید. من پسرم و ٢٠ ساله هستم من از کودکی به جای اینکه به ماشین و تفنگ علاقه داشته باشم به عروسک علاقه داشتم و با خواهرم همیشه خاله بازی میکردم و همیشه هم دوست داشتم نقش خاله رو بازی کنم و ارایش میکردمو لباسای مامانم رو میپوشیدم و علاقه داشتم به این کار . روحیات خیلی لطیفی دارم و خیلی احساساتی ام . بزرگتر که شدم با همکلاسیهام احساس میکردم فرق دارم چون اونا روحیات خشنی داشتن من برعکس اونا خیلی لطیف بودمو خجالتی اروم صحبت میکردم و چون اونا تقریبا به دخترها احساس داشتن اما من چه از لحاظ عاطفی و چه از لحاظ جنسی هیچ حسی به دختر نداشتم. برعکس هم از لحاظ عاطفی هم جنسی به هم جنس خودم داشتم و دارم . همش فکر میکردم بزرگ بشم درست میشم ولی چیزی عوض نشد . الان هم دوست دارم کمی ارایش کنم و موهامو رنگ کنم و دوست دارم به جای اینکه زن بگیرم شوهر کنم دوست دارم شوهر کنم . ولی از پوشش خودم راضی ام یعنی پیراهن و شلوار مردونه میپوشم مشکلی ندارم دوست دارم. ولی خب الان دارم کمی اذیت میشم به خاطر اینکه جسمم با روحیاتم یکی نیست . به هیچ کس هم راجع به این موضوع حرفی نزدم .الان من نمیدونم همجنسگرا هستم یا ترنس !؟ شما میتوانید بگویید به من؟ اگر هرکدام از انها هستم چکار باید انجام دهم تا از این جهنم خلاص بشوم؟ ممنونم از شما

سلام من ۱۷ سالمه و با ی پسر دوست هستم و دوست دارم ک این قضیه رو ب مادرم بگم ولی مادر من نمیپذیره ک من باید با ی پسر دوست باشم و تو اجتماع باشم و شاید بگه تو هنوز بچه ای ولی بنظر شما ۱۷ سال بچست؟و دوست ندارم ما پنهونی دوست باشیم ک اگ چیزی ام شد مامانم بدونه با اینکع من زیاد با مادرم دوست نیستم و مامانم یکم عصبیه و میترسم ک بهش بگم منو بزنه یا گوشیمو بگیره یا از خونه بیرونم کنه میشه کمکم کنید بگید چجوری بهش بگم ک عصبی نشه و اینو بپذیره چون ماهمو خیلی دوست داریم و خانواده پسره همه چیو میدونن

سلام ۱۷ سالمه و چندوقتیه حس میکنم افسرده شدم علائم افسردگیو چک کردم دیدم تقریبا همه رو دارم ، خوابم خیلی کم شده فکرم انقدر شلوغ میشه ک سرم درد میگیره واقعا نیاز به کمک دارم تا یک ماه پیش به مدت چهارماه با پسری به طور مجازی توی رابطه بودم ، همه چی عالی بود خیلی دوسش داشتم ولی حس میکردم حرفای عاشقانش از ته دلش نیس ، به بهانه درس و گرفتن گوشی از سمت مادرم ترکش کردم و تموم شده یک ماه ، زندگی یک نواخت و حوصله سر بر شده برای من هیچکس منو جدی نمیگیره و درکم نمیکنه دارم دیوونه میشم شرایط مشاور رفتن و ندارم به همین دلیل از شما کمک میخوام

سلام
۲۲ سال دارم. از نظر تحصیلی عالی هستم تا جایی که اطرافیان میگن که دوست دارن جای من باشن. اشنایان به عنوان الگو به من نگاه میکنند. در نظر بقیه فرد هدفمند, سخت کوش و منطقی هستم. به تازگی موفق به اپلای در دانشگاه خیلی خوبی شدم.
ولی من اصلا حالم خوب نیست. تا حد زیادی از خودم بدم میاد. از. کارهایی که کردم و میکنم. مدام حس میکنم سربار خانواده ام و باید یه کاری کنم و درامد داشته باشم. اخیرا میلی به انجام کارها ندارم و نمیتونم برنامه ریزی کنم. اگر هم برنامه بریزم عملی نمیشه. مدام به آینده فکر میکنم که هیچ چیز خوبی درش نمیبینم. با اشتیاق اپلای کردم ولی الان دودلم. گاهی اوقات شدیدا گریه میکنم و ناراحتم ولی از طرفی میگم تو ۲۲ سالته و این احساسات برای تو مناسب نیست.
این حس همیشه با من بوده و هست . از بچگی تا الان فقط گاهی کم شده گاهی زیاد. خیلی زود احساساتی میشم و گریه میکنم حتی موقع دفاع و ابراز خشم. همیشه تنها هستم. یادمه ۳ سال اصلا تو اینه نگاه نمیکردم تا خودمو ببینم و لباسای زشت میپوشیدم (یعنی ظاهرم برام مهم نبود). از نظر توان بدنی خسته هستم.
واقعا نمیدونم چیکار کنم کاملا درمونده شدم. نمیدونم مشکلم چیه … عزت نفس, کمالگرایی, اضطراب , شرم, وسواس, درونگرایی …

سلام،من ۲۸ سالمه و یه سری مشکلات روحی دارم.چندین ساله ک میخوام به مشاور و روانکاو مراجعه کنم اما عوامل زیادی باعث شده نتونم.و همچنان این مشکلات روحی رو با خودم به سال بعد زندگیم انتقال میدم.برای اولین بار دارم این حرفارو میزنم، با اینکه بازم چند بار نوشتم و پاک کردم.مشکل من مشکل ریشه ای و پایه ای هستش،من بی اعتمادم به همه کس و همه چیز،من نمیتونم کسی رو دوست داشته باشم به معنای واقعی نمیتونم.من به شدت حسودم و دوست دارم از دیگران برتر و بالاتر باشم.محدودیت هارو دوست ندارم و مقوله ی دین و مذهب و… برام اصلا معنی نداره،و این مسائل رو فقط موردی برای دور شدن انسان ها از همدیگه و دشمنی بین انسان ها میدونم.من تو این سن هنوز راه مشخصی ندارم.با اینکه مهندس هستم و توی یه کارخونه مشغولم بازم اینو راه خودم نمیدونم.و فقط برای گذر زمان سرکار میرم.به کار خاصی هم علاقه ندارم.خلاصه پیچیدگی های زیادی دارم و اینا بخشی از اون پیچیدگی هاست ک عذابم میده.امیدوارم اینجا بتونم جواب مناسبی بگیرم و مشاورم رو ادامه بدم.ممنونم از شما

سلام خسته نباشید وقتتون بخیر . من تقریبا ۶ ماه پیش یه رابطه ای داشتم که به شکست برخورد . توی رابطم مشکلی نبود . ناراضیتی نبود و من کم ترین توقع هارو داشتم اما خیلی غیرمنتظره از طرف مقابل همه چی کات شد به بهونه از ایران رفتن ، بعد فهمیدم خیانت کرده که رفته .
الان ۶ ماه میگذره . من سعی کردم ی رابطه جدید رو شروع کنم اما خیلی خیلی حساس شدم . همش احساس شک دارم . نگرانی دارم . باور نمیکنم حرفای طرف مقابلمو . و همش حس میکنم بهم قراره خیانت بشه . مخصوصا چون طرف مقابلم الان زیبایی ظاهری زیادی داره واقعا و این منو بیشتر اذیت میکنه.
در صورتی که قبلا هیچکدوم این مشکلات نداشتم
در کل که توی زندگیم ضربه های زیادی خوردم اما قوی بودم همیشه ،ایندفعه هم فکر میکردم قوی ام ولی با این مشکلات رو به رو شدم و واقعا دارم اذیت میشم . نمیدونم باید چکار کنم؟ ممکنه راهنماییم کنید؟

سلام
پسری ۲۳ساله هستم که به همجنس خودم حس دارم مدتی قبل با شخصی تو رابطه بودم والان چهار ماهه کات کردیم اما نتونستم فراموشش کنم و بخاطر این قضیه افسرده شدم و حال روحی خوبی ندارم و احساس میکنم اونم ی حسایی هنوز بهم داره اما بخاطر غرورش بروز نمیده، از طرفی خانوادم این قضیه و متوجه شدن و بخاطر این قضیه خیلی محدودیت دارم ازتون ی راهنمایی میخواستم.

سلام ببخشید میخواستم یه درد و دل بکنم یعنی نمیدونم از کجا بگم من چند وقت با کسی حرف زدم که عاشقش شدم عاشق یعنی نه ازش خوشم اومد ولی اون درظاهر میگه کسیو دوست داره ولی بعد میگه نداره و فراموشش کرده من اشتباهی کردم بهش گفتم ما دوست عادیم درحالی نمیخوام دوست عادی باشیم نمیخوام ازش دور باشم و چیزایی گفتم بهش مثل اینکه بعضیا من دوست داشتن ولی من اصلا تاحالا رابطه عاطفی با کسی نداشتم میدونه اگر بیاد توی زندگیم تنها شخص زندگیمه ولی دلم میخواد دوست عادی نباشیم و تا ابد باهاش باشم میشه بگین چیکار کنم

سلام وقتتون بخیر پسری کنکوری ام و از سال گذشته درگیر خود ارضایی هستم اما تونستم ١١٨ روز ترک کنم و بازه های کوتا تر دیگه هم بوده مثل دو هفته و یک ماه و کمتر.امروز متاسفانه بعد یک ماه این گناه رو انجام دادم و خیلی از دنیا سیر شدم و نمیدونم چه کار بدی کردم ک خدا این کارو با هام میکنه چون نمازام اول وقت بوده قران میخوندم و کارای دگ و از گناه و حتی مکروهات هم دوری میکردم.ولی امروز بدون دیدن هیچ صحنه ای اون عمل زشت روانجام دادم و خیلی ناراحت و دلگیر بودم و دوباره هم بعدش اون کارو انجام دادم ولی با عکس.نمیدونم چجوری برگردم بعد این مدت و دوهفته دگ هم امتحان نهایی و اخر مردادم ک کنکوره منم ۴ ماه درس نخوندم از دیشب استارت زدم ک امروز اینجوری شد.ممنونم از راهنماییتون

سلام من با پسری در رابطه هستم که قصدش ازدواجه اما چون زوده و شغل مناسبی نداره قراره تا سه سال دیگه درسشو بخونه تا تموم کنه و مادرم از رابطمون با خبره چند ماه که گذشت ناخواسته پای مسائل جنسی در صحبتامون باز شد ولی فقط توی چت و اون حتی منو دیدنی دستمم نمیگیره ولی من میترسم این مسائل باعث خراب شدن رابطمون و خسته شدن اون از من بشه و اصلا نمیدونم درست هس یا نه میخام کمکم کنین که چجوری کم تر کنم و بهش بفهمونم

سلام من ۱۹ سالمه و تا به حال با هیچ پسری دوست نبودم تا اینکه ۶ ماه پیش برای اولین بار وارد یه رابطه شدم و ۳ بار همدیگرو دیدیم من فکر میکردم یا نمیدونم شاید هم واقعا عاشقش شده بودم یا شاید هم وابستگی بود واقعا نمیدونم
این آقا هم خیلی به من ابراز علاقه میکرد و دائم از آینده صحبت میکرد
و این آقا خیلی مشغول درس و کارشه و خیلی رویاهای بزرگی توی سرش داره اوایل منو هم شریک میکرد تا اینکه الان چند وقتی بود که بهانه میاورد و چندین بار به خاطر اینکه میگفت وقت واس رابطه نداره ما جدا شدیم اما باز برگشتیم تا امشب که باز همون حرفارو زد و گفت که ما بهم نمیرسیم باز هم ابراز علاقه میکرد اما بهانه هاش هم سر جا خودشون بودند
من الان خیلی احساس عصبانیت و ناراحتی میکنم حس میکنم از احساساتم سواستفاده شده و من بیخود اجازه دادم که این شخص وارد زندگیم بشه و دستای منو بگیره و من احساساتمو خرجش کنم
حس میکنم باید یطوری این عصبانیت رو تخلیه کنم اما نمیدونم چطوری خانوادم هم اگر از جریان با خبر بشن اوضاع خیلی بدتر میشه
لطفا یطوری کمکم کنید که این حس های منفی وجودم از بین بره

سلام من علی هستم ۳۶ سال دارم با اینکه بزرگ شدم و کم اشتباه میکنم اما رفتار پدر و مادرم با من مثل یه نوجوان ۱۲ ساله هست که خوب و بد رو از هم تشخیص نمیده چه کار باید بکنم

سلام من به اقایی پیشنهاد دوستی دادم برای آشنایی بیشتر ولی ایشون رد کرد و گفت حتی فکردوستی یاخانم محترمی مثل من رو درفکرش هم نداشته .از اون موقع تاحالا همش حس تحقیر میکنم که بااین کارم باعث شدم مثل بادکنک باد کنه .وازطرفی هم حس م روبهش گفتم .دچاریه حالت مسخره شدم نمی‌دونم چرا همش ذهنم درگیرشه

سلام. من نیاز به صحبت کردن با یک روانشناس دارم. فکر می کنم افسردگی دارم.

پسری هستم۱۸ ساله، مشکلم اینه که من یک رفیق(پسر) دارم ک خیلی دوسش دارم و برای من با همه فرق میکنه، حس و علاقه ای که نسبت به اون دارم نسبت به هیچکس دیگه ای تو زندگیم ندارم و خیلی خیلی دوستش دارم. تقریبا دو سه ماهیه ک رابطمون خیلی نزدیک شده، اما مشکلات جنسی داره تو رابطمون وارد میشه، من قبلا هم درگیر مشکلات جنسی بودم اما با مشاوره و کمک بقیه درمان شدم و تونستم اون مشکلم رو حل کنم، الانم به هیچکسی میل جنسی ندارم حتی دیگه به هیچ دختری نگاه جنسی نمیکنم و راحت میتونم تو زمان تحریک شدن جلوی خودمو بگیرم، اما تنها کسی که نمیتونم در مقابلش جلوی خودمو بگیرم همین رفیقمه، همونطور که گفتم ی چند وقتیه ک هرموقع باهم تنها میشیم این فکرای جنسی تو سرمون میاد و من نمیتونم کنترلش کنم، هردومون(ب خصوص من که قبلا تجربشو داشتم) اصلا علاقه ای نداریم ک رابطمون اینشکلی ادامه پیدا کنه، من قبلا دیدم ک هر رابطه ای که وارد این فاز شده پایدار نبوده و از بین رفته و دو طرف از همدیگه دور شدن و من اصلا همچین چیزیو نمیخوام، دیشب هم این اتفاق برامون پیش اومد و بعدش خب خیلی ناراحت شدیم، تنها راه حلی ک بنظرمون رسید این بود ک هیچوقت با هم دیگه تنها نشیم که این واقعا غیرممکنه و حتی اگه ممکن باشه من اصلا اینو نمیخوام، من دوست دارم همیشه پیش هم باشیم مخصوصا وقتایی ک تنهایی با همیم و هیچ کس دیگه ای نیست، هرچقدر که فکر میکنم هیچ راه حلی به ذهنم نمیرسه نمیدونم چیکار کنم که این حس در درونم از بین بره، من عاشق این آدمم و هیچ جوره نمیخوام ک از دستش بدم، دارم دیوونه میشم توروخدا کمکم کنید

سلام وقتتون بخیر خواستم بگم که من یه سالی هست یه دوست جدید پیدا کردم که اعتیاد به گل داره من خیلی دوس دارم دوستمو از این مشکل نجات بدم واقعا خیلی….اما واقعا نمیدونم چجوری میشه بهم ی راهکار مناسب معرفی کنین!!!!

با سلام و خسته نباشید. میخواستم یه تشکر ویژه داشته باشم ازشما که راهی جلوی پام گذاشتین و ذهن منو باز کردین. با راهنمایی شما به حمد خدا مشکلم تا حدودی حل شد. تونستم با شوهرم خلوت کنم و در مورد مسائل مختلفی ک مشکل ساز شده بود صحبت کنم.میخواستم بگم راهنمایی هاتون فوق العاده خوب و کارسازه ممنون از شما

سپاس از راهنمایی تون🌹

چرا نظر من تایید نمیشه؟

ممنون. من حدود پانزده ماهه که با یکی از پسرای فامیلمون عقد کردیم و هنوز ازدواج نکردیم. از همون شب اول نامزدی ک از مراسم رفتن خونه برای مهریه با من سر اولین اختلافات رو باز کرد ک چند ماه سر این موضوع باهم مشاجره داشتیم و وقتی دید من اصلا مهریه برام مهم نیست کمی کوتاه اومد.‌اما بازهم سر بحث های بی خودی باهم قهر و کشمکش داشتیم. ایشون جوری هست ک مادرش براش بیشتر از من اهمیت داره. بارها ازش کتک خوردم و حتی کارم به اورژانس کشید. حدود سه سال و چند ماه ازش بزرگترم اما خیلی دوستش دارم و میشه گفت این دوست داشتن یک طرفه شده من بخاطر عشق و علاقه خودم نمیتونم ازش جدا شم. همون اوایل ک عقد بودیم داییش به رحمت خدا رفت و توی اون مراسم بیشتر از اینکه ناراحت باشه با یکی از دخترای فامیل خیلی گرم میگرفتن الان من بازهم بخاطر مادرش ک نمیخواد شوهر من با خانوادم رفت و آمد داشته باشه قهر کردم و فردا هم سالگرد داییشه و باز هم اون دختر و مطمعنا باز هم اداهای این دو برای هم. نمیدونم چیکار کنم مطمعن هستم ک نباید فردا به این مراسم برم اما بازهم دو دل هستم ک چیکار کنم. شخصیتی ک داشتم زیر سوال رفت با خانواده شوهرم ک بویی از انسانیت و سواد ندارن من خودم لیسانس روانشناسی دارم حتی میخواستم فوق بخونم اما مجبور شدم ازدواج کنم. شما راه حلی پیش پای من بذارین آیا فردا به مراسم داییش برم و شاهد شکستن دلم باشم یا نه؟

سلام و خسته نباشید آیا میتونم سوالم رو مطرح کنم و در نزدیکترین زمان ممکن پاسخ بگیرم؟

ممنون از توجه و لطفتون🙏🌹

سلام خسته نباشین خداقوت
من قبلن پیام دادم اما درباره سوال دیگه ای بود
من ۲۷ سالمه هرچی میگذره بیشتر متوجه میشم که من چقدر مشکلات پیچیده ای داشتم و تحمل کردم چون فکر میکردم سرنوشت من اینجوریه که دائم باید تو عذاب باشم و تحمل کنم
پدرم معتاد و رفیق باز بود مادرمو کتک میزد ما هنوزم مستجریم اولین شوک بد زندگی من تو ۹ سالگیم بود که من بعد از سه تا فرزند ته تعاری بودم و بشدت وابسته ب مامان و بابام جوری ک هرشب باید بغل اونا میخابیدم و دستاشونو میذاشتم رو سینم من چون چندباری مریض شدم جوری که کارم ب بیمارستان کشید باعث شد توجه اونا بهم بیشتر شه و منم وابسته تر..تا اینکه تو ۹ سالگی یه برادر دیگه بهمون اضافه شد و تا شب بدنیا اومدن اون بدون مقدمه چینی مامانم بهم گفت تو دیگه بزرگ شدی و حالا نوبت داداشته که پیش ما بخابه و من خجالت زده و شوکه شدم و بدون هیچ حرفی قبول کردم و تا الان هیچوقت دیگه لمسشون نکردم و شبها بد خاب شدم..توی خونه ما هر هفته بلااستثنا جوری دعوا میشد که حتمن به کتک کاری و شکستن شیشه و اینا ختم میشد..من از کودکی جوری که اصلن یادم نمیاد از کی شرو شد خودارضایی میکردم ولی خدارشکر الان به هرماه یا دوماه یکبار رسوندمش..من عاشق هنر بودم ولی با افسردگی و استرس و اضطراب و نبود شرایط و حمایت نشدن نتونستم خودمو بجایی برسونم. الان گاهی دلنوشته مینویسم ولی حدود یکسال که دیگه نمیتونم چون مشکلات من به اوج رسید و من بشدت حال روحیم داغون شد طوری که حتی به خودکشی فکر میکردم اما فقط بخاطر برادر کوچیکم و مادرم اینکارو نکردم..من حدود ۲۰ سالگیم بکارتمو از دست دادم طی یه اتفاق وحشتناک و بعدش بخاطر تهدید از سمت اون فرد دوبار دیگه تسلیمش شدم اما نتونستم دیگه ادامه بدم و خوشبختانه چون مستجریم از اون محل رفتیم و منم خطمو عوض کردم و بدلیل داشتن سه برادر و پدر بی درک و شعور به هیچکدوم اعضای خونوادم نگفتم و توی خودم ریختم دردهامو الانم که هفت سال میگذره و با سه تا دکتر متخصص مشورت کردم راج به ترمیم اما توی دلمو خالی کردن و گفتن توی نامه سلامت مشخصه ترمیم و بعضی از دکترا چشم پوشی میکنن و نامه میدن اما بعضیا نمیدن و اینکه چون غیر قانونیه احتمال کلاه برداری و درست ترمیم نکردن هم هست و ما داشتیم همچین موردایی که بهمون مراجعه کردن و اینکه من خونواده خودم بعداز عقد نامه میدن به پسر و رسم داریم و من پول کافی هم ندارم برای عمل…در آخر من خودم دوست دارم صادق باشم با خاستگارم چون از ترس بعدش که شاید یک عمر منو عذاب بده نگرانم..
من پیشنهاداتی داشتم با اینکه گذشتمو گفتم و اونام قبول کردن اما مدتی بعد به این نتیجه میرسیدم که اصلن مناسب زندگی کردن نیستن یا مرد ایده آل من نیستن خودم منصرف شدم ولی الان فک میکنم آیا فرد مناسبی یه همچین دختری و میپذیره یا من باید توقعمو از سطح معمول پایین بیارم؟ که در این صورت خودمو میشناسم و بعدش صددرصد منجر به طلاقم میشه
الان من فقط دنبال خلوتم برای رسیدن به خودم برای رسیدن به آرامش.نداشتن حریم خصوصی توی این خونه منو آزار میده بودن کنار ادمایی که هیچ محبتی به همدیگه ابراز نمیکنن هرلحظه احتمال جروبحث کردنشون هست و فقط دخالت کردنو بلدن خیلی عذاب آوره. من نمیتونم بنویسم. تمرکز کنم .فکر کنم. دایم استرس دارم و نگران مامانم هستم که اگه یروزی من نباشم کنارش کی دفاع میکنه ازش کی طرفداریشو میکنه در مقابل بی حرمتیای پدروبرادرم و زنش..من مستقلم خداروشکر از لحاظ مالی‌. اما از لحاظ زندگی کردن نه. کلن شخصیت آرومی دارم و سرم تو کار خودمه اما اطرافیانم اینجوری نیستن
من مدتیه تصمیم گرفتم توی یک مسابقه داستان نویسی شرکت کنم اما واقعن من دیگه اون آدم سابق نیستم نمیتونم من ترسرو نگرانی دائم دارم
کلن آدمیم که خلوتو خیلی دوس دارم چون ذهنم درگیر شلوغی میشه و عذاب میکشم و نمیتونم برنامه ریزی کنم برای خودم
دلم یه زندگی با برنامه میخاد درستو حسابی با علم و دانش با هنر با عشق با صلح و صفا

سلام خسته نباشید راستش من چند وقتی هست که خیلی نسبت به هدف و درسم بی انگیزه شدم در واقع همه اطرافیانم بخاطر استعدادی که دارم منو به یه چشم دیگه نگاه میکنن انگاری که قراره من حتما موفق شم و اینکه خیلی جاها به من گفته میشه که تو باید ادم خیلی موفقی بشی و تو باید فلان بشی و ….من این حرف هارو خیلی میشنوم متاسفانه با مدتی تلاش نکردن درس هام روی هم جمع شدن وباعث شده حسابی افسرده بشم سال دیگه کنکور دارم و واقعا بی انگیزه ام و احساس میکنم که از پسش بر نمیام …دلم میخاد بمیرم هرروز خدا رو قسم میدم که جون منو بگیره میدونم که اگه همینطور پیش بره یه بلایی سره خودم میارم:(

سلام من چند روزه یه احساسی میکنم که وارد چند سال بعد میشم این اتفاق فقط شب ها وقتی که میخوام بخوابم اتفاق میفته نمیدونم چجوری میشه ولی انگار من دارم آیندمو میبینم و مدام وقتی بهش فکر میکنم نفسم میگیره و دچار تپش قلب میشم این اتفاق از وقتی که با یه پسر تو اینستاگرام آشنا شدم برام افتاده
چی کار باید بکنم؟!

من یک محصل دبیرستانی هستم، از نظر هوش و تحصیل استعداد دارم و فاقد از معلولیت هستم و در یک مدرسه مذهبی درس میخوانم، بدلیل اینکه بیشتر اوقات ساکت و خیلی آرام هستم و به بچه ها احترام میزارم (ولی در خانه عادی ام و بعضی وقتا بلند صحبت میکنم و یا عصبانی می شوم) ولی در مدرسه این طور نیستم و تا پایه دهم بیشتر اوقات در مدرسه حاضر نمی شدم و غیر حضوری درس می‌خواندم . بچه های مدرسه چه کوچکتر و چه بزرگتر از من مرا مسخره می‌کردند و مرا ضعیف تر از خودشان و یک بچه و یا یک نادان می شناسند ، در اول از هیکل و چهره مردانه من می ترسیدند ولی بعد ها خیلی زود دیگر این ترس رو کنار زدن و مرا در بدترین شرایط و مدام مسخره می‌کردند و یا برای تحقیر کردن از کلمه «بچه» یا «نادان» و یا لمس صورت و بدن (به معنای تحقیر) استفاده میکردند، حتی شخصی که خیلی از من کوچکتر هست رو آگاه کردند و اون هم در طی یکی دو روز همین کار ها را تکرار کرد و یا در مدارس قبلی بدترین فحش ها و تمسخر ها و … حتی حمله و ضربه رو تجربه کردم، با اینکه تونستم از خودم دفاع کنم ولی باز هم شاهد این موضوعات هستم، و در ۵ سال پیش چند نفر از همسایه هام که (مثلاً ۱۷ تا ۲۵ ساله) نه منو می شناختند و نه من اون ها رو می شناختم منو به شدت و مستقیم به من خندیدن و به اطرافیان خودشون این موضوع رو گفتند و اون هم همین کار رو تکرار میکردن، الان این مشکلات خیلی کم در زندگیم وجود داره ولی یک عقده و ترس بسیار عجیبی در من ایجاد شده که همسر آینده و یا اطرافیان دیگر مرا نادان و مسخره بدانند و این باعث ناامیدی نسبت بزندگی آینده است، ولی باز به خدا توکل میکنم، شما هم خواهشأ پاسخ بدهید

سلام ممنون از سایت خوبتون
من از دختری که فامیل دور هست از بچگی خوشم میومده ولی خیلی روابط زیادی با خانواده ها نداریم و شاید سالی یکی دوبار بشه دیده شون
من حدود ۱تا ۲ساله که علاقم بیشتر شده به ایشون و مدام تو فکرشونم ولی از طرفی چون می دونم توی این سنم ۱۹ سالگی خیلی نمیشه کاری کرد نمی دونم باید چیکار کنم اهل دوست پسری دختری هم نیستم
و قصدم جدیه
توی اینستاگرام پیداشون کردم ولی نمی دونم چیکار کنم از طرفی هم میترسم بگم ایشون به خانوادشون بگن و اوضاع بد بشه
چیکار کنم به نظرتون؟

سلام. من کارشناسی ارشد رشته مهندسی هستم سی یک ساله و متاهل.همیشه در دوران تحصیل مدرسه و دانشگاه به درس خوندن علاقه داشتم و موفق ودانشگاه سراسری بامعدل و رتبه خوب فارغ التحصیل شدم.بعد از اتمام تحصیل، موقعی که مجرد بودم هدف اولیه م اشتغال و کسب استقلال و تجربه صنعتی در رشته م بود. منتها دوسه سالی نتونستم شاغل بشم و کارهای کوچک تحقیقاتی و تدریس انجام میدادم. در نهایت در همون بازه تصمیم به مهاجرت و ادامه تحصیل گرفتم.ساعتها تلاش های روزانه برای ازمون زبان و اپلای…..این توضیح رو هم بدم که من متاسفانه علیرغم دستاوردهای مثبتم تا اون زمان،هیچ موقع اعتماد به نفس لازم رو در زمینه رشته م و کلا در بیان و ابراز خودم نداشتم و فرد درونگرایی هستم..در نهایت جز آزمون زبان که درش موفق شدم درمورد اخذ پذیرش نتیجه ای نگرفتم..در اون بین با فردی برای ازدواج آشنا شدم . در ازدواج اولویت اصلی برام اخلاق و نجابت و خانواده و روشنفکربودن بود و این فرد که از این جهات برام مناسب بودند تصمیم به ازدواج گرفتم در سن ۲۷ سالگی.دیدگاهم به ازدواج اینطور بود که فردی که از زندگی در کنارش لذت میبری چون خانواده دوسته و شاد باشی و همراه خوبی در مسیر رشد و ساختن زندگی باشه که همینطور هم هستن و علاقه زیادی به هم داریم…ایشون مدرک کارشناسی دارن و در شرکت خوبی مشغول به کار هستند و فرد پر تلاش و توانمند در شغلشون.این رو هم عرض کنم که همزمان با ازدواج، من مشغول به کار شدم. مشکلی که الان دارم اینه که احساس میکنم زندگیم خیلی معمولی شده و با روند فعلی همینطور خواهد ماند…این نکته رو هم بگم که من به نقاط ضعف خودم واقفم و تا جاییکه تونستم و میتونم سعی میکنم در مرحله بعد از پذیرششون(عدم اعتماد به نفس و کم رویی) روشون کار کنم و در مقایسه به سه چهار سال گذشته از نظر خودم واطرافیان تغییرات خوبی داشتم. مشکل اصلی اینجاست که با شناخت از روحیه خودم فکر میکنم نمیتونم به جایگاههایی که زمانی در ذهنم و شاید از نظر تمام هم دانشگاهی ها و اطرافیان داشتم برسم.!!(برای مثال روحیه قوی برای حضور در موقعیت های شغلی و دفاع از نظرها و بحث کردن به جا و نادیده گرفتن تبعیضات و زیر اب زنی هاو…..)
حضور در چنین موقعیت هایی بار روانی زیادی برام داره و موجب اضطراب و پریشانیم میشه.
الان در مرحله ای هستم که کم کم علاقه به مادر شدن در من داره جوانه میزنه.ولی ترس زیادی دارم که آیا ین قضیه هم در ادامه روند خیلی معمولی زندگی من خواهد بود؟
دوست دارم زندگی خوبی داشته باشم رشد کنم… راحت باشم آزد باشم ولی فکر میکنم ویژگی شخصیتیم این اجازه رو به من نمیده …..الان هم ایده ای برای کسب و کار شخصی در ذهنم داارم.و هدفمند دارم کار میکنم روش و همینطور ایده های سرمایه گذاری. با خودم به این نتیجه رسیدم که زمانی که خودم مدیریت کار و برنامه هام رو دارم از نظر روحی شادتر هستم.ولی از نظر ذهنی نه!!! حس عقب ماندگی و درجا زدن دارم… ممنونم از وقتی که جهت راهنمایی میگذارین.

سلام من لیسانس مدیریت صنعتی دارم ۲۶ سالمه و متاهلم اما خانه دارم و خیلی احساس پوچی میکنم دوست دارم شاغل باشم و مستقل اما متاسفانه تو شهرستانی که زندگی میکنم با این مدرکم کاراداری نمیتونم استخدام بشم و کارهای شرکتی هم اکثرا ۱۲ ساعت هستن و خب همسرم موافق این تایم از کارنیس و همینطور خودمم نمیتونم بعد ازاین تایم از کار به امور خونه هم برسم واسه همین کنکورارشد رشته روانشناسی ثبت نام کردم تا شاید بتونم تو آزمونهای آموزش و پرورش (چون خیلی به معلمی علاقه دارم )و یا ارگانهای دولتی شرکت کنم ، اما به شدت دودل هستم و پراز استرس چون میخوام دانشگاه آزاد برم و همسرمم حقوقش چهارمیلیون درماهه و نمیدونم واقعا ازپسش برمیایم یانه و همچنین بزودی تصمیم به بارداری هم دارم و کلا ذهنم آشفته شده که اصلا برم دانشگاه یانه همزمان میتونم هم باردارباشم و هم ادامه تحصیل بدم و ازاونطرفم هزینه های مالیش !! همسرم میگه نگران شهریه نباش فقط ادامه بده نگران نباش اما من نمیتونم خودخواه باشم و فقط به خودم فکرکنم از جهت دیگه هم فکرمیکنم اصلا بعدازاین همه هزینه و استرس ضمانتی برای شاغل شدنم وجود نداره بعدا پشیمون بشم که چقدرخانوادمو تحت فشارگذاشتم و آخرشم نتیجه ای ندادو دیگران (بیشتر خانواده ی همسرم چون عروسای دیگشون بالاترین مدرک تحصیلی که دارن دیپلمه)منو مسخره کنن که بامدرک فوق بازم خونه داری فقط هزینه کردی، ولی خب بعیدم میدونم که با این مدرک لیسانس اصلا بتونم دیگه شاغل باشم ازتون میخواستم محبت کنید و منو راهنمایی کنید متشکرم

سلام خسته نباشید ببخشید من ی راهنمایی می خواستم ازتون من در حدود سه ساله که با آقایی آشنا شدم ایشون در سال های گذشته شکست عشقی سختی خوردن من با ایشون به نتیجه نرسیدم و خدافظی کردم اما ایشون همیشه به روش های مختلف پیام میفرستن من باید در مورد ایشون چکار کنم؟ خیلی احساسی هستن و بی اعتماد من به ایشون علاقه مندم اما به این طریق که ایشون رفتار می کنه من نمیدونم باید چکار کنم؟

سلام من ۱۹ سالمه من به فیلم های پرون اعتیاد به من کمک کنید هر وقت می‌خوام ترک کنم دوباره سراغش میرم مدتی ترکش کرده اما بعد سراغش رفتم دوست دارم همیشه آن را در وجودم خیلی وقت به خودکشی فکر میکنم یعنی بعضی اوقات افسرده میشم و بعضی وقت ها فکر میکنم تنهارش خودکشی است توروخدا بهم بگید خیلی دوست دارم پاک بشم و دیع سراغش نرم چیکار کنم خواهیشا بهم بگید